Eg rydda i papira mine, er det ikkje det me gjer no om dagen? Og eg fann att notater frå eit kurs eg var på, MOT som universalverktøy 24/7 med Stein Bratseth.
Han snakka blant anna om at du skulle lære ungane eit magisk ord. Men eg tenkjer som slik at det er slett ikkje berre ungane som treng dette ordet.
Dette har eg aldri prøvd før, så det klarer eg sikkert!
– Pippi Langstrømpe
Det er nemleg ikkje alle som tenkjer slik som Pippi når dei skal lære noko nytt. Mange av oss tenkjer at «Dette får eg ikkje til!» Og det er her det magiske ordet kjem inn; ENDÅ. Viss du legg til ordet endå, så vert setninga: «Dette får eg ikkje til, endå.»
Du opnar opp for at du vil få det til seinare, når du har øvd deg litt meir.
Anten du trur du får det til eller ikkje, har du som regel rett.
– Henry Ford
Du kan klare mykje med trua. Og ved å prøve og øve. For kvar gong du begynner, er det større sannsynlegheit for at du skal lukkast.
Ein master har feila fleire gonger enn nybyrjaren har prøvd.
Vil du mere med på dette? Lære deg å bruke ordet endå? Viss ungen din seier; «Eg får ikkje dette til!!» så svarer du automatisk «Du får ikkje dette til, endå.» Viss din første tanke (les meir her) seier; «Dette kan eg ikkje!» så automatiser den andre tanken din til å svare; «Dette kan eg ikkje endå!»
Eg har forresten laga ei gruppe på Facebook til bloggen. Ikkje heilt sikker på korleis ho vert endå, men du er velkommen innom. Ein måte å vere sosial på no i denne rare tida.
Korona har sett heile samfunnet vårt i ein spesiell situasjon.
No sit heile Norge heime, i korona-ferie. Alle foreldre er heime med sine små håpefulle. Og det kan vere utfordrande, skikkeleg utfordrande.
Korleis du har det, er ditt ansvar.
Men i går snakka eg med ein far, som sa noko so fint at eg vart nesten heilt rørt. Han er far til ein treåring. Og barnehagen er stengt. Det kan vere skikkeleg utfordrande.
Me må no berre nyte denne ekstra tiden me får saman med han. Dette hadde me jo ikkje fått utan korona.
Han var takknemleg for å få vere saman med ungen sin, få vere ordentleg saman med han. Slik skikkeleg tid saman, har me jo berre med ungane når me er heime i permisjon. Eller i nokre korte veker om sommaren.
Du kan sjå på livet på to måtar
Du kan velge frykt eller kjærlegheit. Han kunne ha tykt synd i seg sjølv, jobben vart problematisk, heimekontor med ein treåring er ikkje optimalt, kanskje han mister inntekt på ekstrajobber, livet er usikkert, ein bekymrer seg for seg sjølv, for andre, for korona.
Men han valgte takknemlegheit, han var takknemleg for å ekstra tid saman med ungen sin, mens han var liten. Dei veks opp så fort. Frå dei er eit år, går dei i barnehage 5 dagar i veka, 8 timar for dagen. Og no fekk han vere saman med han 7 dagar i veka, 24 timar i døgnet. Og det tykte han var fint!
Leit etter det som er bra
Eg veit jo ikkje om han har teke eit bevisst valg; Kva bra kan eg trekkje ut av denne situasjonen? Men eg anbefaler deg å gjere det.
Eg innrømmer det – eg har sove dårleg denne perioden. Eg har slik fancy klokke som fortel meg det, i tillegg til at eg veit det, fordi eg ligg vaken og ventar på at det skal verte morgon.
Eg bekymrer meg for korona. Eg har hatt VG-app på telefonen min, men forrige veke lasta eg ned Dagbladet og Aftenposten i tillegg. Dagbladet hadde eit val om varsel, «Korona», og eg takka ja til det. Og gu´bedre kor det peip. I helga trykka eg vekk att varselet. I går sette eg appgrense på dei tre avisene, 15 minutt kvar dag. Eg måtte gjere noko, eg brukte alt for mykje tid til å lese om korona.
Eg la merke til det når eg gjekk tur med mannen min i går, eg snakka om korona. Han snakka om å pusse opp tunet vårt. So mykje bedre det var for meg å snakke om tunet vårt i staden for korona.
Bli bevisst på kva du sjølv tenkjer.
Ved å identifisere kva du tenkjer på, kan du gjere noko med det. Det er ikkje sikkert at du har tenkt over dette, mange gjer ikkje det. Det er ikkje alltid godt å vite om du tenkjer positivt eller negativt. Eit tips kan vere korleis du føler deg. Viss du føler deg bekymra, ja, då tenkjer du nok bekymra tankar. Føler du deg sint? Føler du deg takknemleg? Føler du deg redd?
Her er eit innlegg eg skreiv om bekymring. Det er frå tre år sidan, då eg i tankane avlyste konfirmasjonen. Me gjennomførte konfirmasjonen for tre år sidan, i år derimot, skulle me òg hatt konfirmasjon i mai, men denne konfirmasjonen er utsett. Takka vera vår felles, usynlege fiende.
Ta vare på kvarandre! Og forresten – eg har dopapir! Eller får snart, sidan jenta mi har «dopapir-dugnad».
Bekymring – det trur eg me alle har kjent på no desse siste dagane.
Då eg tok Diameta-utdanninga i 2016, så møtte eg denne youtube-videoen for første gong.
Enkelt sagt så skal du late vere å bekymre deg, for bekymring tjener deg ikkje noko positivt.
Men korleis skal me hugse på dette i kvardagen? Eg vil tru mange er bekymra for tida, eg går også rundt med rare tankar. Fordi eg ikkje veit.
Fordi du ikkje veit
Det er derfor me er bekymra. Det er så mykje som skjer for tida, som me ikkje har kontroll over.
Den andre tanken
Den første tanken vår, skjer automatisk, ubevisst. Den er utanfor din kontroll, MEN den tanken du tenker etterpå, den kan du ta grep om. Eg har merka det godt i det siste, etter at eg lærte dette om den andre tanken.
Dømmande tankar – eg likar ikkje å dømme andre, men eg gjer det ofte, med min første tanke. Eg dømmer dei som hamstrer, eg dømmer dei som ikkje gjer det. Og det går ofte på tvers av mine eigne verdiar.
Lage ein plan
Eg skal lage meg ein plan, for å knuse mi eiga bekymring. Når eg høyrer ordet Corona, er mine første tankar bekymring. Eg skal erstatte desse med min neste tanke, som er bevisst, når eg høyrer Corona skal eg tenkje solidaritet, dugnad, samhold.
Gjer det du òg! Ja, eg veit dette er skummelt, eg tykkjer det er skummelt òg. Men eg nektar å kaste vekk denne tiden, desse vekene i mars der det er unntakstilstand, med å bekymre meg. Eg skal gjere dette til noko positivt!
Sjå videoen ein gong til, og bli med meg på denne bekymringsdugnaden!
Viser til dette gamle innlegget. Eit av dei første eg skreiv på denne bloggen.
Eg har skrive dagbok kvar dag i heile 2020, dvs at eg har skrive kvar dag i 65 dagar. Eg starta året med ein «60 day challenge», der ein av grunnpilarene i utfordringa var å skrive dagbok, eller journaling.
Eg trudde eg kjende meg sjølv til eg begynte å skrive dagbok.
Eg skriv ikkje dagbok av typen evaluering av dagen i dag-dagbok. Eg startar dagen med å stille spørsmål som eg svarer på. Og eg har gravd og eg har gravd. Og lært utruleg mykje om meg sjølv desse månadane.
Med journaling lærer du kven du er og kven du vil vere.
Korleis du har det, er ditt ansvar.
Døme på spørsmål
Kva ønskjer eg – t.d. i familien min, på bankkontoen min, med helsa mi osv…
Korleis feiler eg vanlegvis? Måla mine.
Korleis kan eg gjere dette enklare for meg sjølv?
Kva gjer meg forbanna? Kvifor?
Kva gjer meg krenka? Kvifor?
Kva er mine sanningar? Kvifor?
Kva gjer deg sint? Kvifor?
Kva gjer deg glad? Kvifor?
Kva gjer deg lei deg? Kvifor?
Korleis ser min perfekte dag ut?
Hjernen – din eigen google
Spørsmål er måten å få svar på, hjernen din vil svare på spørsmåla for å «redde» deg, sleppe å tenkje på det, bekymre seg. Så når du spør, leiter hjernen etter svaret, slik at du slepp bruke meir energi på det. Hjernen likar ikkje ubesvarte spørsmål.
Grav vidare.
Ein annan ting eg har lært no i januar og februar, er at du må grave – djupt. For kvart spørsmål, går eg vidare nedover, med å spørje kvifor. Eller kven, kva, når, kor eller korleis.
T.d. for å finne mitt kvifor, så stiller eg spørsmålet; T.d. Kvifor vil eg ete sunn mat? Svarer på det, og spør; Kvifor? Svarer på det, og spør; Kvifor? Sju lag ned øver eg meg på å gå på mitt kvifor.
Eg greier ikkje alltid å svare på alle kven, kva, kvifor, når, kor eller korleis, men det er nyttige hjelpemiddel til å komme litt på djupna. Eg har vorte bevisst på mange ting frå dei mest sårbare åra, eller rettare sagt, vorte oppmerksom på kva som er dei sårbare åra, det har dukka opptatt mange episoder som har sett sine spor, sjølv om det er over 30 år sidan det skjedde.
Så små bagatellar som påvirker meg 35 år seinare.
Eit døme frå 5. klasse; Eg hugsar kva pult eg sat på i klasserommet, og at det var klasserommet mot gamleheimen, og eg hugsar kven eg sat vedsidan av. Eg hugsar kva lærar me hadde. Og eg hugsar kva som skjedde. Eg sat midt i klasserommet, det var tre rekker og me sat to og to.
Og på rekka mot vindauga starta ein lapp, ein lapp som gjekk gjennom heile klasserommet, men hoppa over våre pulter. Det var nok i siste time, for når me skulle gå til bussen, demonstrerte antakelig ho som starta lappen, kva den dreia seg om. Og eg kjente jo igjen mine eigen handlingar. Ho snakka altså ikkje til meg, det gjorde ho nemleg aldri, men ho snakka til nokon andre i klassen. Og det ho demonstrerte var at eg sat med beina i kryss og gjespa mens eg førte handa mot munnen, men med handflata og ikkje handbaken. (Om du hugsar episoden, så versågod! Du kan godt få vite at du var ei B…h på barne- og ungdomsskulen. Og at det framleis irriterer meg etter 35 år)
Ta vare på dei sårbare ungdommane våre
Eg har henta framatt fleire andre episoder, som eg ikkje skal gå nærmare inn på i dag iallfall, men har virkelig fått praktisert tilgivelse desse dagane.
Det som skremmer meg litt, er kor små ubetydelege episoder har påvirka korleis eg har det, korleis eg tenkjer. Eg har jobba med meg sjølv og eigen sjølvfølelse i mange år, og hjelper òg andre til å få gode verktøy til å jobbe med sin sjølvfølelse som kurshaldar for Diameta. Det er ganske fint, for kvar gong eg held kurs, så lærer eg noko sjølv, anten frå kursstoffet eller frå deltakarane.
Når på døgnet vart me anbefalt å skrive? Vanlegvis forbinder eg dagbok med ein kveldsaktivitet, men me vart anbefalt å skrive dagbok på morgonen, før jobben og dagens aktivitetar hadde påvirka hjernen vår. Så, kvar morgon sit eg 10-20 minuttar og skriv i dagboka mi. Akkurat no fokuserer eg på korleis eg vil at livet mitt skal sjå ut, kva som er viktig for meg. Inspirert av Kurt Wallander på Netflix ønskjer eg meg no eit hus med havutsikt. Men då altså kun som feriebustad, eg er alt for knytta til Lauvhaugen min, så heimen min er her eg bur no.
Takk for at du gidd lese, kommenter gjerne, og del gjerne vidare.
