Kategori: positiv

Tiggaren eg aldri gløymer

Av og til treffer du folk, kanskje berre for eit øyeblikk, som gjer usletteleg inntrykk. Eg tenkjer stadig på ein tiggar eg møtte i Kathu Heights i Puket i Thailand. Eg kjem aldri til å gløyme han. Å kalle han tiggar er ikkje rett uttrykk, han tigga aldri frå meg, men det var tydeleg at han budde på gata.

Det var i 2016, rundt påsken, at me reiste den lange vegen til Thailand. Familien frå Norge, med alle gode velferdsordningar. Visst kan du møte tiggarar og uteliggarar i Norge òg, men aldri ein slik som han eg møtte i Puket.

Han var stor, skitten, berføtt, med lange negler på tærne, såg nesten ut som klør, han hadde djupe sår på føtene. Han sat utanfor matbutikken me pleide handle på. Og han bevegde på seg når me nærma oss, for då opna døra seg før me kom bort, slik at me kunne gå rett inn.

Hjarta mitt gråt for han kvar gong eg såg han, og har grått for han i fem år.

Han såg ganske skummel ut, faktisk. Han var jo som sagt stor, nesten diger, og med klør.

Dessutan hadde han dei karakteristiske skeive augene og den store tunga som ikkje heilt får plass inni munnen, slik alle andre med Downs syndrom har.

Og det var nettopp det eg snakka om tidlegare i innlegget. Du møter aldri ein tiggar med Downs syndrom på gata i Norge, heldigvis.

Me kan irritere oss over regjeringa og styresmakter, men egentleg har me, og dei med psykisk eller fysisk utviklingshemming, det ganske godt her. Av og til gjer det godt å stikke fingeren i jorda.

Håpar du får ein fin vår <3

klem, Gudrun

Eit magisk ord!

Eg rydda i papira mine, er det ikkje det me gjer no om dagen? Og eg fann att notater frå eit kurs eg var på, MOT som universalverktøy 24/7 med Stein Bratseth.

Han snakka blant anna om at du skulle lære ungane eit magisk ord. Men eg tenkjer som slik at det er slett ikkje berre ungane som treng dette ordet.

Dette har eg aldri prøvd før, så det klarer eg sikkert!

– Pippi Langstrømpe

Det er nemleg ikkje alle som tenkjer slik som Pippi når dei skal lære noko nytt. Mange av oss tenkjer at «Dette får eg ikkje til!» Og det er her det magiske ordet kjem inn; ENDÅ. Viss du legg til ordet endå, så vert setninga: «Dette får eg ikkje til, endå.»

Du opnar opp for at du vil få det til seinare, når du har øvd deg litt meir.

Anten du trur du får det til eller ikkje, har du som regel rett.

– Henry Ford

Du kan klare mykje med trua. Og ved å prøve og øve. For kvar gong du begynner, er det større sannsynlegheit for at du skal lukkast.

Ein master har feila fleire gonger enn nybyrjaren har prøvd.

Vil du mere med på dette? Lære deg å bruke ordet endå? Viss ungen din seier; «Eg får ikkje dette til!!» så svarer du automatisk «Du får ikkje dette til, endå.» Viss din første tanke (les meir her) seier; «Dette kan eg ikkje!» så automatiser den andre tanken din til å svare; «Dette kan eg ikkje endå!»

Eg har forresten laga ei gruppe på Facebook til bloggen. Ikkje heilt sikker på korleis ho vert endå, men du er velkommen innom. Ein måte å vere sosial på no i denne rare tida.

Klem,

Gudrun

Den finaste måten å sjå livet på.

Korona har sett heile samfunnet vårt i ein spesiell situasjon.

No sit heile Norge heime, i korona-ferie. Alle foreldre er heime med sine små håpefulle. Og det kan vere utfordrande, skikkeleg utfordrande.

Korleis du har det - er ditt ansvar.
Korleis du har det, er ditt ansvar.

Men i går snakka eg med ein far, som sa noko so fint at eg vart nesten heilt rørt. Han er far til ein treåring. Og barnehagen er stengt. Det kan vere skikkeleg utfordrande.

Me må no berre nyte denne ekstra tiden me får saman med han. Dette hadde me jo ikkje fått utan korona.

Han var takknemleg for å få vere saman med ungen sin, få vere ordentleg saman med han. Slik skikkeleg tid saman, har me jo berre med ungane når me er heime i permisjon. Eller i nokre korte veker om sommaren.

Du kan sjå på livet på to måtar

Du kan velge frykt eller kjærlegheit. Han kunne ha tykt synd i seg sjølv, jobben vart problematisk, heimekontor med ein treåring er ikkje optimalt, kanskje han mister inntekt på ekstrajobber, livet er usikkert, ein bekymrer seg for seg sjølv, for andre, for korona.

Men han valgte takknemlegheit, han var takknemleg for å ekstra tid saman med ungen sin, mens han var liten. Dei veks opp så fort. Frå dei er eit år, går dei i barnehage 5 dagar i veka, 8 timar for dagen. Og no fekk han vere saman med han 7 dagar i veka, 24 timar i døgnet. Og det tykte han var fint!

Leit etter det som er bra

Eg veit jo ikkje om han har teke eit bevisst valg; Kva bra kan eg trekkje ut av denne situasjonen? Men eg anbefaler deg å gjere det.

Eg innrømmer det – eg har sove dårleg denne perioden. Eg har slik fancy klokke som fortel meg det, i tillegg til at eg veit det, fordi eg ligg vaken og ventar på at det skal verte morgon.

Eg bekymrer meg for korona. Eg har hatt VG-app på telefonen min, men forrige veke lasta eg ned Dagbladet og Aftenposten i tillegg. Dagbladet hadde eit val om varsel, «Korona», og eg takka ja til det. Og gu´bedre kor det peip. I helga trykka eg vekk att varselet. I går sette eg appgrense på dei tre avisene, 15 minutt kvar dag. Eg måtte gjere noko, eg brukte alt for mykje tid til å lese om korona.

Eg la merke til det når eg gjekk tur med mannen min i går, eg snakka om korona. Han snakka om å pusse opp tunet vårt. So mykje bedre det var for meg å snakke om tunet vårt i staden for korona.

Bli bevisst på kva du sjølv tenkjer.

Ved å identifisere kva du tenkjer på, kan du gjere noko med det. Det er ikkje sikkert at du har tenkt over dette, mange gjer ikkje det. Det er ikkje alltid godt å vite om du tenkjer positivt eller negativt. Eit tips kan vere korleis du føler deg. Viss du føler deg bekymra, ja, då tenkjer du nok bekymra tankar. Føler du deg sint? Føler du deg takknemleg? Føler du deg redd?

Her er eit innlegg eg skreiv om bekymring. Det er frå tre år sidan, då eg i tankane avlyste konfirmasjonen. Me gjennomførte konfirmasjonen for tre år sidan, i år derimot, skulle me òg hatt konfirmasjon i mai, men denne konfirmasjonen er utsett. Takka vera vår felles, usynlege fiende.

Ta vare på kvarandre! Og forresten – eg har dopapir! Eller får snart, sidan jenta mi har «dopapir-dugnad».

Følg gjerne bloggen på Facebook.

Klem,

Gudrun

Så kvifor bekymrar du deg då?

Bekymring – det trur eg me alle har kjent på no desse siste dagane.

Då eg tok Diameta-utdanninga i 2016, så møtte eg denne youtube-videoen for første gong.

Enkelt sagt så skal du late vere å bekymre deg, for bekymring tjener deg ikkje noko positivt.

Men korleis skal me hugse på dette i kvardagen? Eg vil tru mange er bekymra for tida, eg går også rundt med rare tankar. Fordi eg ikkje veit.

Fordi du ikkje veit

Det er derfor me er bekymra. Det er så mykje som skjer for tida, som me ikkje har kontroll over.

Den andre tanken

Den første tanken vår, skjer automatisk, ubevisst. Den er utanfor din kontroll, MEN den tanken du tenker etterpå, den kan du ta grep om. Eg har merka det godt i det siste, etter at eg lærte dette om den andre tanken.

Dømmande tankar – eg likar ikkje å dømme andre, men eg gjer det ofte, med min første tanke. Eg dømmer dei som hamstrer, eg dømmer dei som ikkje gjer det. Og det går ofte på tvers av mine eigne verdiar.

Lage ein plan

Eg skal lage meg ein plan, for å knuse mi eiga bekymring. Når eg høyrer ordet Corona, er mine første tankar bekymring. Eg skal erstatte desse med min neste tanke, som er bevisst, når eg høyrer Corona skal eg tenkje solidaritet, dugnad, samhold.

Gjer det du òg! Ja, eg veit dette er skummelt, eg tykkjer det er skummelt òg. Men eg nektar å kaste vekk denne tiden, desse vekene i mars der det er unntakstilstand, med å bekymre meg. Eg skal gjere dette til noko positivt!

Sjå videoen ein gong til, og bli med meg på denne bekymringsdugnaden!

Viser til dette gamle innlegget. Eit av dei første eg skreiv på denne bloggen.

Ta vare på kvarandre i denne merkelige tida!

Klem,

Gudrun

Kva gale har eg gjort?

Har du nokon gong møtt ei du kjenner, men i staden for å seie hei, så vert du oversett og ignorert?

Då startar tankekøyret med ein gong; Kvifor likar ho ikkje meg? Kva har eg gjort gale? Du begynner med ein gong å leite etter feil hjå deg sjølv.

Eg vart fortalt ein historie. Venninna til ho som fortalte det hadde fått beskjed av svigermora si at ho måtte ringe og spørje kva gale svigermora hadde gjort. Svigermora hadde nemleg møtt denne dama på butikken, og ho helste ikkje. Svigermora var heilt frå seg, for ho visste ikkje kva ho hadde gjort gale. Dama sa til venninna si at ho ikkje hadde vore på butikken den dagen, så svigermora hadde sikkert treft søstra hennar. Så grunnen til at ho ikkje helste hadde jo ikkje noko med svigermora å gjere. Det var berre feil søster, dei kjente ikkje kvarandre, og det var grunnen til at ho ikkje stoppa og slo av ein prat.

Ofte har det ingenting med deg å gjere, anten ser dei deg ikkje, kanskje hovudet er fullt av noko, kanskje er det søstra… det kan vere mange grunnar, og det treng ikkje vere din feil.

Eller så kan det vere nokon som er sur på deg, og vil straffe deg. Då kan du gjere slik som meg, trekke på skuldrane og tenkje;

Viss du ikkje har lyst til å snakke med meg, kva er oddsen for at eg har lyst til å snakke med deg? Prøv heller å tenkje; «Takk og lov for at eg slepp å snakke med ho!» neste gong nokon ignorerer deg, og du veit kvifor.

Eg var på eit føredrag ein gong. Han som held det hadde vore på ferie med familien sin og ein vennefamilie. «Når eg kom heim, hadde eg ikkje behov for å ha noko kontakt med dei. Faktisk gjekk det tre månadar før eg snakka med dei att. Det verste var at dei ikkje tok kontakt med oss på tre månadar heller.»

Det var med andre ord gjensidig. Dei hadde fått overdose på ferieturen og tok ein pause frå kvarandre.

Er du av typen som analyserer framferd på SoMe og? Kvifor har ikkje ho gratulert meg med dagen? Kvifor likar han bilda som ho legg ut, og ikkje mine?

Kvifor gjer du det, egentleg? Får du ein bedre dag av å gjere det? Tvilar på det! Du gir berre den irriterande måddaren inni hovudet ditt meir godis å jobbe med, gir han fleire måtar å trykke deg ned på. Ver heller glad for dei som støttar deg og backar deg opp.

På kurs når eg jobba som barneklær-forhandlar, lærte me at det alltid kom til å vere gjester på visningane som var negative. Men dei skulle me ikkje bry oss så mykje med. Me skulle heller gi oppmerksomheit til dei som var positive, dei negative var ikkje kundane våre likevel. Kvifor bruke tid på å overbevise dei, det var mykje bedre å gi oppmerksomheit til dei som var greie. Eg har skrive om dette temaet tidlegare, les her.

Du har møtt mange fleire folk som støttar deg enn som trykkjer deg ned.

Livet er bedre viss me gir litt meir faen. Den viktigaste å snakke fint med og vere positiv til, er deg sjølv.

Klem,

Gudrun

(Har du muligheit, så anbefalar eg Synnøve Sorthe sine VIP-jentekvelder.)

Har du vorte avvist nokon gong?

Å bli avvist – eg skreiv om dette temaet på samlingsboksen for fire-fem år sidan, men ein god ting kan ikkje seiast mange nok gonger. Det handlar om kor me har fokuset vårt. Kva me legg merke til.

Londonturen – ei oppleving for livet.

Eg var i London, på Experts Academy med Brendon Burchard i jaunar 2014. Ein svært fornuftig mann. Ein av dei tinga han sa, var at me ikkje skulle vere redde for å ta kontakt med folk. Å be om ting, eller tilby noko. Me skulle ikkje vere så redde for å bli avvist. Grunnen til at me var redde for å bli avvist, stamma ofte frå ein tosk som hadde såra eller avvist oss ein gong. Me sat 500 mennesker i salen, og han gjorde ein liten demonstrasjon med oss, på kor dårleg matte det var å late dette styre oss.

Ikkje ver redd for å bli avvist.

Han byrja med å få dei som kunne navngi ein som hadde avvist, så det sette spor, om å reise seg. Noko sjølvsagt alle gjorde, så gjekk han oppover, han stoppa på 20. Då reiste tre i salen seg. Så tok han det omvendt. Alle som kunne navngi ein som hadde vore grei, skulle reise seg. Alle reiste seg på 500 og 1000… (Me var jo 500 greie folk i salen, og eg snakka med dei fleste av dei… På engelsk ja, og gav dei mine innerste tankar.) Viss du hadde 500-1000 til å «cover your back», så kunne du ta dei med deg og storme dei 20 som hadde avvist deg.

Det er meir sannsynleg at du møter nokon som er grei.

Og det er jammen sant. Jadå, du kan treffe på ein tosk, viss du strekker ut handa og ber om noko, eller tilbyr noko, men sansynlegheita for at det er ein grei person er mykje større.

Tenk på det!

gylne regel

Ein ting som er litt merkeleg, eg har jo sjølvsagt min del av tullingar som har vore ugreie. Men dei fleste stammar frå før eg var 18. Kvifor er det slik då? Treffer me fleire dritstøvlar i barne- og ungdomsåra? Eller har eg vorte tryggare på og i meg sjølv? Slik at eg ikkje let meg påvirke i like stor grad lenger? Eg skulle ønskje at alle barn og ungdomar fekk lære seg verktøy for å styrke og oppretthalde ein god sjølvfølelse. For at dei skal kunne takla motgangen på ein god måte. Motgang kjem alltid, men me kan forandre måten me taklar det på. Og  kor me har fokuset; vil me ha fokuset på dei tre tullingane som avviste oss, eller på dei 1000 greie me har møtt?

Del gjerne bloggen vidare til andre som treng lese det <3

-Gudrun-

Kvardagsgledar – ein som spreier glede.

I dag møtte eg ein kvardagsgledar.

Eg gjekk inn i helga ganske utslitt etter to vakter på 17,5 time med 6,5 time mellom, dvs to kveldsvakter og to nattevakter på to dagar. Eg kom heim rundt kl 10 i dag tidleg, gjekk rett i dusjen og så til sengs. Der vart eg i tre timar. Stod opp, krasja framfor tv’en med kaffikoppen ein time før gutane kom frå skulen. Så samla eg alle kreftene eg hadde for å komme meg på trening.

Eg har tae kwondo-trening to gonger i veka, og fredagstreninga krasjar ofte med jobb eller lat-marken, viss eg har hatt 35 timars vakt, slik som i dag.

Vel, vel, eg parkerte bilen eit lite stykke frå treningshallen, og på veg opp til trening møtte eg altså denne kvardagsgledaren.

Så enkelt og så virkningsfullt.

På vegen opp møtte eg ei mamma, ein storebror og ein veslebror. Eg kjenner dei, og helste og slo av ein liten prat. Veslebroren åt på ein kvikk lunsj, og eg sa at «Du er jammen heldig!» Så tek mammaen, kvardagsgledaren, fram ein Kvikk lunsj til meg òg. «Ver så god! Og kos deg, det er jo helg!» sa ho.

Og eg reiste vidare på trening med eit smil om munnen og glede i hjarta.

Eg har noko å lære.

Det er jo så enkelt å spreie glede, og det er jo så lite som skal til. Det er ikkje sikkert at kvardagsgledaren min tenkte noko over det eingong. Ho hadde kjøpt mange sjokoladar, og ville dele, sidan eg kommenterte det til minste guten. Men for meg var det eit lyspunkt.

Hugsar du på dette? Eg mistenkter at det er ein refleks for mammaen eg møtte i dag, at det liksom ligg i ryggmargen hennar, ho er ein kvardagsgledar heile tida. Eg veit at eg er god på å gi folk eit smil, og veit at det også kan vere med å løfte dagen til mottakaren, men å gi ein sjokolade til nokon eg går forbi pleier eg ikkje å gjere.

Eg har skrive om å løfte dagen for andre tidlegare. Les gjerne det òg.

Å løfte dagen.

La oss gå saman og gjere verden til ein snillare plass <3 Bli ein kvardagsgledar du òg.

Klem,
Gudrun.

Du treng ikkje irritere deg.

Det vert skrive mykje rart, i kommentarfelt, i statusar, over alt. Kan godt vere at du kjenner blodet pumpe når du les det, MEN her skal du få eit super tips for å gjere din dag bedre, og for å unngå å forsure andre sin dag med ditt dårlege humør;

Ignorer det!!

Det er absolutt ingen som seier at du MÅ informere den som irriterer deg om det. Du får ikkje nokon bedre dag, og den du seier det til, får ein mykje dårlegare dag enn han hadde i utgangspunktet.

Men saken med oss menneske, er at me bestemmer sjølv kva me vil tenkje på, viss me vert bevisst kva me brukar tankane våre på. Viss eg les, eller høyrer, noko som irriterer meg, så bestemmer eg sjølv om eg skal bruke tid og krefter på å tenkje på det.

Det er enkelt!

På sosiale medier er det faktisk veldig enkelt å ignorere det som irriterer deg. Du kan gjere to ting;

anten lukke augene eller skrolle vidare.

Du treng ikkje lese det du ikkje vil.

Det er heilt klart litt vanskelegare i det virkelege liv, det ser litt teit ut viss du held deg for øyrene og let att augene, men det er unekteleg effektivt. (Men det gjer ikkje dagen til den du snakkar saman med noko særleg mykje bedre…) Men sjølv om du høyrer noko som irriterer deg, så velgjer du sjølv korleis du vil reagere, det er kun du som bestemmer kva du skal tenkje og føle.

Paraply eller vindauga.

Eit verktøy viss du merkar at nokon vil senede deg noko negativt, er å sette opp vindauga eller slå opp paraplyen, slik at orda ikkje treffer deg. Du må jo ikkje ta i mot. Med eit vindauga eller ein paraply, så perler det berre av deg, anten sprett det tilbake på avsendaren, eller så renn det ut på bakken.

Paraplyen og vindauga er sjølvsagt berre mentalt, og orda er mentale vassdråpar. Dette er verktøy du kan bruke for å auke og ta vare på sjølvfølelsen din, viss du vil lære fleire teknikkar, så kan du gå inn på diameta.no og sjå om det går noko kurs i nærleiken av deg.

Øvelse gjer meistar.

Eg jobbar jo i eit typisk kvinneyrke, der det skjer ein del, eg vil ikkje kalle det kvinneting, men ting som skjer på kjønnsdelte arbeidsplassar. Men eg tek det ikkje til meg. Eg tenkjer; Jaja, det er ditt boss, eg treng absolutt ikkje ta til meg din drit. Det er veldig befriande å sleppe å tenkje for mykje på tilbakemeldingar som kjem flygande i hytt og pine. Sjølvsagt skal det vere rom for å gi folk tilbakemeldingar som kan gjere dei bedre, men eg trur fullt og fast på at det er enklare å gjere ting bedre, viss du får vite kva det er du gjer bra, ikkje berre kva du kan bli bedre på.

Kva meiner du? Høyres det fornuftig ut? Del gjerne posten vidare. <3 Saman gjer me verda bedre!

klem

  • Gudrun

 

Å løfte dagen.

Innlegget her handlar om å løfte dagen til nokon andre. La meg fortelje deg ein historie om å løfte. Eg var ein tur på puben for eit par veker sidan. Sidan eg bur på ein liten plass, er det berre ein pub, derav navnet puben. Me var ein heil liten gjeng, der eg nok var den eldste faktisk, men alle var nærmare 40 enn 30, eller over 40, som meg. Men eg berre nevner i forbifarten at eg var den einaste som måtte vise bevis, for sjølv om det var kjekt, var det ikkje det som løfta dagen.

God-følelsen.

Dagen, eller natta då, egentleg, vart løfta i døkøem. Tenk å løfte nokon sin dag i dokøen!? To heilt ukjente jenter, sikkert ikkje eldre enn 25, kom bort og sa at eg hadde på meg ein fin kjole, og at eg kledde lilla kjempe godt. Ho eine gav meg faktisk ein klem. Ho gjekk bort til ei heilt framand dame og sa at ho var fin. Det gav meg god-følelse!

Så lite som skal til for å gi nokon eit positivt løft, å løfte dagen. Gi nokon eit komplement, eller sjå nokon inn i augene og smil. Halde døra for nokon, seie kva du likar med vedkommande.

Kvifor gjer me ikkje det oftare? Løfter dagen for andre? Eg prøvde ein heilt ny jobb her om dagen, ho eg jobba saman med, sa det hadde gått bra. Sjølv følte eg jo, sjølvsagt, som alltid når du gjer noko du ikkje kan, at det gjekk så som så, så gav det meg god-følelse, å høyre frå ho som hadde meir erfaring enn meg, at det hadde gått bra, eg hadde gjort ein god innsats.

Det er så lite som skal til.

Med mine dømer, så ser du jo at det er så lite som skal til. Det kostar så lite for deg å løfte dagen for nokon andre. Av og til skal det berre ein positiv kommentar på facebook til. Som når eg kommenterte på innlegget til ei venninne, som også er naboen min. Facebook ville flytte ho til eit heilt anna fylke, og eg kommenterte at eg var glad ho budde nær meg, så svara ho at ho var glad eg budde nær ho òg. Og eg vart glad <3

Bestemor kan det!

Me er så opptekne av å gi folk tilbakemelding for å gjere dei bedre, også kalla konstruktiv kritikk, men kvifor ikkje fortelje folk kva me allerede likar at dei gjer, kva dei er gode på? Då veit dei iallefall kva dei kan gjere meir av. Viss du fortel kva dei ikkje gjer bra, veit dei berre kva dei ikkje må gjere meir av, men dei veit ikkje kva du vil dei skal gjere.

Bestemos lov; Ta nokon på fersken i å gjere ein god gjerning.

Kanskje må det ei bestemor til? For å sjå kva du gjer bra? Kva du er god på? «Bestao kjenner meg!» sa minsten her i kveld. Kanskje me skal prøve å vere litt meir bestemødre alle saman? Finne, og seie, kva folk er gode på?

Er du enig med meg? Del med andre då vel <3 Saman gjer me verda bedre <3

Klem,

Gudrun.

Nametest foreslo at eg skulle bli fotomodell, sjølv så lite løfter dagen for ei slita kjerring på 42 år 😉

For ei skravlebøtte!

Eg gjekk meg ein fjelltur i dag, kort, grei tur, 45 min opp til toppen. Gledde meg til ei roleg stund med meg sjølv og naturen. Men den gang ei, det var eit slikt modd at eg nesten vart galen. Me var innom jobb, blogging, problem med ungane, sauer, økonomi, kosthald, ja, du anar ikkje alle dei forskjellege tema me rakk innom på denne vesle stunda.

Det var berre denne dama som var på tur…

Innvendig skravlebøtte

Og saken er at eg gjekk åleine, med mitt eige skravl innvending. Tankekverna gjekk heile tida, slik det er for dei fleste av oss. Me er i samtale med oss sjølv 8-12 timar kvar dag, og me tenkjer 60000-70000 tankar kvar dag.

Og slett ikkje alt er like konstruktivt.

Tankane er mykje ubevisste, me veit ikkje at me tenkjer dei ein gong, dei berre går der, ofte på repeat. Så mykje som 80% av tankane du tenkjer i dag, er dei samme som du tenkte i går. Viss du tenkjer mykje negativt, så kan opp til 80 % av tankane dine vere negative.

RAS – rektikulært aktiveringssystem

Eg driv og lærer meg nye ting, i forrige veke lærte eg om rektikulært aktiveringssystem. Rekti-keførnåke? Det rektikulære aktiveringssystemet er eit filter i hjernen din, som bestemmer kva du «ser», det gir deg meir av det som er viktig for deg. Så ver veldig forsiktig med kva du fokuserer på, for RAS vil bevise at du har rett. Set ditt RAS til å leite etter det som er positivt! Eit døme på RAS er viss du kjøper deg ein ny bil, så plutseleg oppdagar du at «alle» andre også køyrer slik bil, eller viss du er gravid, så popper det opp gravide og babyar over alt, mens eg, som er over det stadiet, knapt har sett ei gravid dame dei siste sju åra. Du får så mange sanseinntrykk heile tida, at hjernen din må filtrere, du klarar ikkje å ta inn all informasjonen. Set på eit positivt filter!

Korleis du føler deg gir deg ein peikepinn.

Det er ikkje så enkelt å vite om du tenkjer positivt eller negativt, viss du ikkje «høyrer» etter. Men ein sterk indikasjon er korleis du føler deg. Viss du føler deg nedfor og lei, så tenkjer du negativt, viss du føler deg oppstemt og glad, har du positive tankar.

Livet er for kjipt – aha.

Av og til har du det rævva. Kva positivt kan du tenkje då, liksom? Ja, då er det litt tyngre å finne gleda, men begyn med små steg, finn glede i dei små tinga. Takk for at du har mat. Og endå bedre, skryt over deg sjølv når du gjer noko positivt. Kanskje du sette på ei klemaskin, kanskje du smilte til nokon på bussen, kanskje du klarde å slå av tv’en, eller dataen. Ikkje trykk deg sjølv ned over det du ikkje fekk til, gi deg sjølv litt skryt for det du faktisk gjorde.

Bli med på fjellturen min.

Men altså, tilbake til min fantastiske fjelltur, i fantastisk natur, med fantastisk selskap, kun meg sjølv og nokre sauer. Er ikkje dette flott? Og eg har det minuttar unna stovedøra. Life is good.

            

           

           

 

Eg blir kjempe glad for delingar, og tek gjerne ein diskusjon i kommentarfeltet <3

Klem,

Gudrun