Kategori: Selvfølelse

Sjef i 30 – nr 3

Viss aktivitet var kunne takast som medisin, ville me alle teke den. Det er så enkelt! Og du har tid! Du har 48 halvtimer i døgnet, eg veit du har ein du kan bruke til bevegelse! Viss du er veldig inaktiv i utgangspunktet, vil det vere fantastisk bra for deg å innføre 30 minuttar med aktivitet dagleg.

I 2020 har eg vore minimum 30 minuttar i aktivitet kvar dag. Det starta med dei 60 første dagane, der eg deltok i IronMind60, og då var eg jo over halvvegs til 100 dagar, som eg nådde 9. april. Og etter det har eg berre fortsatt. Det er ikkje noko stor sak med utmattende trening. Nokre dagar held det med kohort-barnehage-turen, då reknar eg (og fitbiten) arbeidsdagen med transport etappen til og frå turdestinasjonen som trening eller aktivitet. Når eg har vore ute frå kl 8-15, så har eg ikkje spesielt lyst ut igjen, vertfall ikkje no som været har visst seg frå den virkelig kjølige sida.

I Sjef i 30 vil eg utfordre meg sjølv på styrketrening òg. Det er eg nemleg ikkje spesielt glad i, så eg velger ofte heller å gå eller jogge ein tur. Eg vil bruke Forever sitt beginner program først, og byggje det gradvis opp. I gruppa skal eg dele nokre 7 minutters treningsvideoer som eg likar godt. Kanskje me kan ta ein 7×7 i lag; 7 min styrke i 7 dagar? Det er god plass i gruppa endå, så det er veldig kjekt om du blir med. Og – det er ikkje noko form for straff viss du ikkje fullfører grunnpilarene kvar dag, MEN eg håpar du startar igjen på pilarene dagen etterpå dersom du dett utfor.

Me må verte flinkare på å gi oss sjølve litt slack, eg har i allefall vore fæl på å gi opp viss eg sklir utpå. Det er derfor eg ikkje tørr bryte treningsrekkja, fordi eg då er redd for at ein dag vert til 3 veker, eller meir.

Viss du tenkjer; det er ikkje meg ho tenkjer på, det er ikkje meg ho vil ha med i challengen, så; «Jau! det er nettopp deg! Du som vil teste komfortsona di bittelitt i juni, strekke litt i dei grensene du set opp for deg sjølv.

Bestem deg i dag! Legg deg til i gruppa og bli med <3 Dette får du til!

Klem, Gudrun

Sjef i 30

Eg starta 2020 med IronMind-utfordringa, du kan lese om grunnpilarene her.

Eg fann ut at eg funkar bra på Challenge. Faste reglar og rammer er bra for mi fullføring. Ein annan ting som hjelper på fullføringa, er fellesskap.

Derfor har eg laga meg, og deg, ein mini-utfordring, juni-utfordringa, der eg skal følgje desse fem grunnpilarane;

fem grunnpilarar

  1. Meditere kvar dag. 5-10 minuttar kvar dag.
  2. Ete mat som er bra. Eg skal følgje Forever Living sine Change 9 og F15- program, fordi det er enklare for meg å ha eit ferdig opplegg. Det er ikkje avgjerande for utfordringa at du brukar desse programma, eg velger dei for å forenkle opplegget for meg sjølv. Du kan bestemme sjølv kva mat du vil ete, men; «Du veit kva du bør ete – et det!» Eg tok ein hårprøve i vår, og fekk svar tilbake at eg hadde 16 matvarer eg var intolerant mot. Dette tek eg òg med meg inn i utfordringa.
  3. Minimum 30 minuttar aktivitet kvar dag. Gå tur, jogge, styrketrening, taekwondo. Få opp pulsen i minimum 30 minuttar. Igjen kjem eg til å følgje F15 sitt treningsprogram. Fordi eg då får ferdige styrke- og treningsprogram til faste dagar. Viss eg ikkje har det, velger eg ofte å gå eller jogge ein tur. Men no skal eg verte sterkare og følgje programmet dag for dag. Med unnatak av kviledagane, på desse skal eg gå tur. Det er ikkje avgjerande korleis du velger å trene, men du må bevege deg i minimum 30 minuttar kvar dag. Dersom du i utgangspunktet ikkje er så aktiv, så anbefaler eg deg å starte med å gå.
  4. Skrive dagbok kvar dag. Dagbok er ein flott måte å verte kjent med seg sjølv på og på ein slike utfordring, er det spennande å sjå tilbake på og dokumentere endringa.
  5. Jobbe med ei avhengigheit. Det kan vere sukker, Netflix, karbohydratar. Det du vil ta kontroll over. Eg skal jobbe med to avhengigheiter. Den eine er telefon-avhengigheita, den har eg jobba med sidan IronMind, men så kom korona, liksom. Den andre – for dei som kjenner meg; Ja, det er sant!! – er kaffi! Eg skal sjølvsagt ikkje slutte å drikke kaffi, men eg skal begrense det.
Korleis du har det - er ditt ansvar.
Korleis du har det, er ditt ansvar.

forpliktelse

Høyres det spennande ut? Vil du bli med? Eg har laga ei gruppe på Facebook, der me kan følgje kvarandre. Det er heilt gratis å verte med, men viss du vil følgje Forever Living sine program, må du kjøpe dei gjennom meg. (Bestillingsfrist er 20. mai!)

Viss du melder deg inn – forpliktar du deg til grunnpilarane. Det er ikkje lov å selge noko, eller promotere noko, i gruppa dersom det ikkje er avtalt med meg på førehand. Dersom du har alvorlege ting du bør jobbe deg gjennom, så anbefaler eg at du søkjer hjelp til det, dette er ikkje behandling.

Dette handlar om å ta kontroll over deg sjølv og livet ditt.

I gruppa vert det skravletrådar, eg deler meditasjoner, treningstips osv. Vil du vere sjefen i 30 dagar? Bli med <3

klem,

Gudrun

Eit magisk ord!

Eg rydda i papira mine, er det ikkje det me gjer no om dagen? Og eg fann att notater frå eit kurs eg var på, MOT som universalverktøy 24/7 med Stein Bratseth.

Han snakka blant anna om at du skulle lære ungane eit magisk ord. Men eg tenkjer som slik at det er slett ikkje berre ungane som treng dette ordet.

Dette har eg aldri prøvd før, så det klarer eg sikkert!

– Pippi Langstrømpe

Det er nemleg ikkje alle som tenkjer slik som Pippi når dei skal lære noko nytt. Mange av oss tenkjer at «Dette får eg ikkje til!» Og det er her det magiske ordet kjem inn; ENDÅ. Viss du legg til ordet endå, så vert setninga: «Dette får eg ikkje til, endå.»

Du opnar opp for at du vil få det til seinare, når du har øvd deg litt meir.

Anten du trur du får det til eller ikkje, har du som regel rett.

– Henry Ford

Du kan klare mykje med trua. Og ved å prøve og øve. For kvar gong du begynner, er det større sannsynlegheit for at du skal lukkast.

Ein master har feila fleire gonger enn nybyrjaren har prøvd.

Vil du mere med på dette? Lære deg å bruke ordet endå? Viss ungen din seier; «Eg får ikkje dette til!!» så svarer du automatisk «Du får ikkje dette til, endå.» Viss din første tanke (les meir her) seier; «Dette kan eg ikkje!» så automatiser den andre tanken din til å svare; «Dette kan eg ikkje endå!»

Eg har forresten laga ei gruppe på Facebook til bloggen. Ikkje heilt sikker på korleis ho vert endå, men du er velkommen innom. Ein måte å vere sosial på no i denne rare tida.

Klem,

Gudrun

Verktøy – skrive dagbok

Eg har skrive dagbok kvar dag i heile 2020, dvs at eg har skrive kvar dag i 65 dagar. Eg starta året med ein «60 day challenge», der ein av grunnpilarene i utfordringa var å skrive dagbok, eller journaling.

Eg trudde eg kjende meg sjølv til eg begynte å skrive dagbok.

Eg skriv ikkje dagbok av typen evaluering av dagen i dag-dagbok. Eg startar dagen med å stille spørsmål som eg svarer på. Og eg har gravd og eg har gravd. Og lært utruleg mykje om meg sjølv desse månadane.

Med journaling lærer du kven du er og kven du vil vere.

Korleis du har det - er ditt ansvar.
Korleis du har det, er ditt ansvar.

Døme på spørsmål

  • Kva ønskjer eg – t.d. i familien min, på bankkontoen min, med helsa mi osv…
  • Korleis feiler eg vanlegvis? Måla mine.
  • Korleis kan eg gjere dette enklare for meg sjølv?
  • Kva gjer meg forbanna? Kvifor?
  • Kva gjer meg krenka? Kvifor?
  • Kva er mine sanningar? Kvifor?
  • Kva gjer deg sint? Kvifor?
  • Kva gjer deg glad? Kvifor?
  • Kva gjer deg lei deg? Kvifor?
  • Korleis ser min perfekte dag ut?

Hjernen – din eigen google

Spørsmål er måten å få svar på, hjernen din vil svare på spørsmåla for å «redde» deg, sleppe å tenkje på det, bekymre seg. Så når du spør, leiter hjernen etter svaret, slik at du slepp bruke meir energi på det. Hjernen likar ikkje ubesvarte spørsmål.

Grav vidare.

Ein annan ting eg har lært no i januar og februar, er at du må grave – djupt. For kvart spørsmål, går eg vidare nedover, med å spørje kvifor. Eller kven, kva, når, kor eller korleis.

T.d. for å finne mitt kvifor, så stiller eg spørsmålet; T.d. Kvifor vil eg ete sunn mat? Svarer på det, og spør; Kvifor? Svarer på det, og spør; Kvifor? Sju lag ned øver eg meg på å gå på mitt kvifor.

Eg greier ikkje alltid å svare på alle kven, kva, kvifor, når, kor eller korleis, men det er nyttige hjelpemiddel til å komme litt på djupna. Eg har vorte bevisst på mange ting frå dei mest sårbare åra, eller rettare sagt, vorte oppmerksom på kva som er dei sårbare åra, det har dukka opptatt mange episoder som har sett sine spor, sjølv om det er over 30 år sidan det skjedde.

Så små bagatellar som påvirker meg 35 år seinare.

Eit døme frå 5. klasse; Eg hugsar kva pult eg sat på i klasserommet, og at det var klasserommet mot gamleheimen, og eg hugsar kven eg sat vedsidan av. Eg hugsar kva lærar me hadde. Og eg hugsar kva som skjedde. Eg sat midt i klasserommet, det var tre rekker og me sat to og to.

Og på rekka mot vindauga starta ein lapp, ein lapp som gjekk gjennom heile klasserommet, men hoppa over våre pulter. Det var nok i siste time, for når me skulle gå til bussen, demonstrerte antakelig ho som starta lappen, kva den dreia seg om. Og eg kjente jo igjen mine eigen handlingar. Ho snakka altså ikkje til meg, det gjorde ho nemleg aldri, men ho snakka til nokon andre i klassen. Og det ho demonstrerte var at eg sat med beina i kryss og gjespa mens eg førte handa mot munnen, men med handflata og ikkje handbaken. (Om du hugsar episoden, så versågod! Du kan godt få vite at du var ei B…h på barne- og ungdomsskulen. Og at det framleis irriterer meg etter 35 år)

Ta vare på dei sårbare ungdommane våre

Eg har henta framatt fleire andre episoder, som eg ikkje skal gå nærmare inn på i dag iallfall, men har virkelig fått praktisert tilgivelse desse dagane.

Det som skremmer meg litt, er kor små ubetydelege episoder har påvirka korleis eg har det, korleis eg tenkjer. Eg har jobba med meg sjølv og eigen sjølvfølelse i mange år, og hjelper òg andre til å få gode verktøy til å jobbe med sin sjølvfølelse som kurshaldar for Diameta. Det er ganske fint, for kvar gong eg held kurs, så lærer eg noko sjølv, anten frå kursstoffet eller frå deltakarane.

For fleire postar, les her eller her.

Har du lyst til å prøve?

Når på døgnet vart me anbefalt å skrive? Vanlegvis forbinder eg dagbok med ein kveldsaktivitet, men me vart anbefalt å skrive dagbok på morgonen, før jobben og dagens aktivitetar hadde påvirka hjernen vår. Så, kvar morgon sit eg 10-20 minuttar og skriv i dagboka mi. Akkurat no fokuserer eg på korleis eg vil at livet mitt skal sjå ut, kva som er viktig for meg. Inspirert av Kurt Wallander på Netflix ønskjer eg meg no eit hus med havutsikt. Men då altså kun som feriebustad, eg er alt for knytta til Lauvhaugen min, så heimen min er her eg bur no.

Takk for at du gidd lese, kommenter gjerne, og del gjerne vidare.

Klem, Gudrun

Ventar du på å bli avslørt som ein bløff?

Eg har vore på medarbeidarsamtale, med sjefen. Ho avsluttar samtala med å seie at ho er glad for å ha meg i personalgruppa og at eg er dyktig i jobben min.

Men alikevel, om eg får aldri så mange positive tilbakemeldingar, så går eg og ventar på å verte avslørt som ein bløff, som ein kunnskapslaus tulling som ikkje har noko i jobben min å gjere.

Kvifor er det slik då tru?

Eg trur ikkje at eg har vore åleine om slike tankar. Dette er tankar som kjem til oss alle.

Dette har med det merkelege og vanskelege ordet sjølvfølelse  å gjere. Lat oss først sjå på kva sjølvfølelse er for noko, og kva som er forskjell på sjølvfølelse og sjølvtillit. Dette er nemleg to forkjellege ting.

Sjølvfølelse og sjølvtillit

Enkelt fortalt er sjølvfølelse det du tenkjer du er, altså det du trur om deg sjølv, medan sjølvtillit er det du gjer eller det du trur du klarar.

Kva seier du deg til deg sjølv i spegelen?

Når du står opp om morgonen, og møter deg sjølv i spegelen, kva tenkjer du då, heilt automatisk? Prøv å legg merke til det i morgo-tidleg; kva seier du til deg sjølv når du ser deg i augene? Det er veldig nyttig å undersøke. Louise L Hay har skrive fleire bøker, ein av affirmasjonane hennar er; «Eg elskar og aksepterar meg sjølv akkurat slik som eg er.» Ho seier (eller sa, ho døydde i fjor) at du skal sjå deg sjølv inn i augene og seie dette. I starten kan det vere vanskeleg, kjennast litt, eller veldig, feil ut. Kanskje du får tårer i augene. I tilfelle treng du det iallefall, og du må berre halde fram heilt til du føler at du trur på det, og vidare for oppretthalde følelsen. Viss du er nysgjerrig på affirmasjonar, så anbefalar eg bøkene hennar.

Øvelse gjer meistar

Det finst utallige bøker, program, kurs osv der du kan lære deg verktøy for å auke  og oppretthalde sjølvfølelsen din. Eg har jobba med dette i mange år, og vert meir og meir overbevisst at dette er viktig i kampen mot mobbing og i arbeid med psykisk helse. Lær barn, unge og vaksne å verte venn med seg sjølv. Viss du behandlar deg sjølv fint, er det enklare å behandle andre fint òg.

Viss du vil lære meir om sjølvfølelse frå meg, så har eg sett opp kurs for 6-9 åringar, 9-13 åringar, 13-18 åringar og vaksne, og prøver å tilby desse to gonger i året, ein på vårhalvåret og ein på sommarhalvåret. Eg er kurshaldar for Diameta (www.diameta.no), les gjerne meir på nettsidene. Du finn påmeldingslinken her

Søk i kurskalender

Les meir om sjølvfølelse på bloggen min; Sjølvfølelse

Som alltid; del gjerne vidare, eg trur alle har godt av å lese dette og lære meir om sjølvfølelse.

Klem,

Gudrun

Lær verktøy for å bli venn med deg sjølv.

Eg har sagt det før, men ein god ting kan ikkje seiast for ofte:

Har du tenkt på korleis du snakkar til deg sjølv? Viss eg hadde sagt dei samme tinga til deg, ville du vore venn med meg då? Kven er den viktigaste personen å snakke fint til, egentleg?

Eg jobbar som Diameta-kurshaldar. Diameta er ein total-levrandør for kurs i god sjølvfølelse, me har kurs for alle aldrar. Me har fleire typar kurs, men hovudkurset vårt er eit seks timars kurs, der me går gjennom 13 kurs modular, og kursdeltakarane får mange gode verktøy til si usynlege verktøykasse.

Anten har du det eller ikkje, eller…?

Det er ikkje slik at du har, eller ikkje har, god sjølvfølelse. Og viss du først har fått god sjølvfølelse, så har du det for resten av livet. God sjølvfølelse er ei fersk vare, du må trene den gode sjølvfølelsen din slik du trenar styrketrening. Du vert ikkje verdens mestar i vektløfting av å løfte vekter ein gong. Samme som du ikkje får god sjølvfølelse utan at du trenar og held den ved like.

Det er her Diameta sine kurs kjem inn. Du får lære deg korleis du kan trene sjølvfølelse-muskelen på ein god måte. Du får verktøy som du kan bruke resten av livet. Men som alt anna – du må gjere jobben sjølv, men du får hjelpemidla til å bruke, når du vil – kor du vil.

Kva seier deltakarar?

Her er tilbakemeldingar frå kursdeltakarar. Les meir på www.diameta.no

«….Vi er veldig glad for at William deltok på kurset, og vil helt sikkert vurdere nye kurs hos Diameta i fremtiden…..» Kristin

«…Jeg syntes kurset var veldig bra for barn. Man lærer seg at man kan faktisk ha det bra…» Silje, 11 år

«…Jeg hadde god nytte av kurset, og bruker spesielt avslappingsøvelsen hvis jeg sliter med å sovne..:» Henrik, 12 år

«Jeg har lært av min datter hva jeg kan gjøre hvis jeg blir stressa og hva jeg kan gjøre for å konsentrere meg bedre..» Mor til barn på kurs

”Barnet mitt har fått med seg veldig mange gode verktøy og jeg ser han har blitt en gladere og mer empatisk gutt..” Mor til barn 7 år

«Alle hadde hatt godt av å lære om disse verktøyene…» Jente 13 år

«Jeg skulle ønske alle i klassen min og på idrettslaget mitt hadde gått på kurs, da hadde vi hatt det mye bedre sammen…» Jente 11 år

«Dette kurset er annerledes enn andre kurs jeg har gått på. Det er fordi dette handler jo om meg…» Gutt 13 år

«Det er godt å vite at jeg er god nok akkurat som jeg er…» Gutt 11 år

Dette skulle eg lært som barn

Eg måtte bli vaksen før eg skjønte at alt det tullet eg dreiv og sa til meg sjølv, slett ikkje var sant. Eg lærte om sjølvbilde, sjølvfølelse og sjølvtillit då eg gjekk på lærarskulen. Men mitt første møte med sjølvfølelse, slik på ordentleg, var gjennom Mia Törnblom si bok «Selvfølelse nå!» Då eg las boka, fekk eg skikkeleg augene opp for kva sjølvfølelse er, og kor viktig det er at ein snakkar skikkeleg til seg sjølv. Eg trur mange av oss ikkje tenkjer over korleis me snakkar til oss sjølve.  Me snakkar oss sjølve ned. Dersom nokon snakka til oss på samme måte, hadde me aldri snakka til vedkommande igjen. Det er viktig å snakke fint til dei i familien, og til vennene dine, men det er aller viktigast å snakke fint til deg sjølv.  For deg sjølv er den einaste du alltid må vere saman med.

No har eg hatt ein del Diameta-kurs, og eg lærer noko nytt kvar gong. Eg har sett opp fire kurs no i vår, eit for kvar aldersgruppe. Det er kjempe moro å halde for forskjellege aldrar, og det utfordrar meg, slik at eg ikkje går på autopilot.

13 modular

Kurset er delt inn i 13 modular, med mange fine verktøy og teknikkar. Det er over 100 kurshaldarar fordelt over heile landet.

Vi jobber med å lære barn, ungdom, foreldre, voksne, og ansatte i skoler og barnehager gode og enkle verktøy for å opprettholde og styrke selvfølelsen og ha en god mental helse. Vi er svært opptatt av forebygging og at hele støtteapparatet rundt et barn skal inneha kunnskap om hvordan bygge god selvfølelse og støtte oppunder en god psykisk helse. Alle mennesker vil på et eller annet tidspunkt møte utfordringer i sin hverdag og nettopp derfor er det viktig at alle har verktøy som er konkrete og enkle å ta i bruk. Dette kan dreie seg om hvordan: få venner, føle trygghet, kommunisere med andre på en god måte, takle press og stress, ha gode søvnrutiner, løse konflikter, redusere mobbing i skolen, mestre sinne eller andre følelser, spise sunt, få bedre motivasjon, bruke selvhjelps teknikker ved behov, være trygg på seg selv, tenke og føle at jeg er god nok som den jeg er, kjenne mestring i forhold til hva som er viktig for den enkelte og hvordan stole på seg selv. (www.diameta.no)

Kva med deg?

Har du nokon gode tips til korleis å jobbe med sjølvfølelse? Noko du vil dele med oss andre? Eg kan dele eit tips slik heilt på tampen; Tenk på kva du ønskjer, istaden for på kva du ikkje vil ha. Ønskjer deg ein sterk, trygg og god sjølvfølelse. Eg hjelper deg gjerne viss du vil.

Og eit tips til sjølvtilliten på tampen; sjekk ut VIP jentekvelder og Synnøve Sorthe.

Klem,
Gudrun

Å løfte dagen.

Innlegget her handlar om å løfte dagen til nokon andre. La meg fortelje deg ein historie om å løfte. Eg var ein tur på puben for eit par veker sidan. Sidan eg bur på ein liten plass, er det berre ein pub, derav navnet puben. Me var ein heil liten gjeng, der eg nok var den eldste faktisk, men alle var nærmare 40 enn 30, eller over 40, som meg. Men eg berre nevner i forbifarten at eg var den einaste som måtte vise bevis, for sjølv om det var kjekt, var det ikkje det som løfta dagen.

God-følelsen.

Dagen, eller natta då, egentleg, vart løfta i døkøem. Tenk å løfte nokon sin dag i dokøen!? To heilt ukjente jenter, sikkert ikkje eldre enn 25, kom bort og sa at eg hadde på meg ein fin kjole, og at eg kledde lilla kjempe godt. Ho eine gav meg faktisk ein klem. Ho gjekk bort til ei heilt framand dame og sa at ho var fin. Det gav meg god-følelse!

Så lite som skal til for å gi nokon eit positivt løft, å løfte dagen. Gi nokon eit komplement, eller sjå nokon inn i augene og smil. Halde døra for nokon, seie kva du likar med vedkommande.

Kvifor gjer me ikkje det oftare? Løfter dagen for andre? Eg prøvde ein heilt ny jobb her om dagen, ho eg jobba saman med, sa det hadde gått bra. Sjølv følte eg jo, sjølvsagt, som alltid når du gjer noko du ikkje kan, at det gjekk så som så, så gav det meg god-følelse, å høyre frå ho som hadde meir erfaring enn meg, at det hadde gått bra, eg hadde gjort ein god innsats.

Det er så lite som skal til.

Med mine dømer, så ser du jo at det er så lite som skal til. Det kostar så lite for deg å løfte dagen for nokon andre. Av og til skal det berre ein positiv kommentar på facebook til. Som når eg kommenterte på innlegget til ei venninne, som også er naboen min. Facebook ville flytte ho til eit heilt anna fylke, og eg kommenterte at eg var glad ho budde nær meg, så svara ho at ho var glad eg budde nær ho òg. Og eg vart glad <3

Bestemor kan det!

Me er så opptekne av å gi folk tilbakemelding for å gjere dei bedre, også kalla konstruktiv kritikk, men kvifor ikkje fortelje folk kva me allerede likar at dei gjer, kva dei er gode på? Då veit dei iallefall kva dei kan gjere meir av. Viss du fortel kva dei ikkje gjer bra, veit dei berre kva dei ikkje må gjere meir av, men dei veit ikkje kva du vil dei skal gjere.

Bestemos lov; Ta nokon på fersken i å gjere ein god gjerning.

Kanskje må det ei bestemor til? For å sjå kva du gjer bra? Kva du er god på? «Bestao kjenner meg!» sa minsten her i kveld. Kanskje me skal prøve å vere litt meir bestemødre alle saman? Finne, og seie, kva folk er gode på?

Er du enig med meg? Del med andre då vel <3 Saman gjer me verda bedre <3

Klem,

Gudrun.

Nametest foreslo at eg skulle bli fotomodell, sjølv så lite løfter dagen for ei slita kjerring på 42 år 😉

Foreldra må verte strengare og ikkje tollerere mobbing!

Mobbing – nokon ingen ønskjer. Men korleis skal ein få bukt med det? Kva fungerer som vaksine mot mobbing?

Det du fokuserer på, får du meir av.

Me høyrer ofte at det er foreldra sin feil, det er lærarane sin feil, straffene må verte strengare, det må sanksjonar til.

Men; vil me at ungane skal late vere å mobbe ut av frykt og redsle? Er det fordi dei skal vere redd for konsekvensar at dei skal late vere å mobbe? Skal me skremme dei frå å mobbe?

Er det ikkje andre ting som fungerer betre?

Eg ønskjer ikkje at mine ungar skal verte skremt frå å mobbe. Eg ønskjer at mine ungar skal vere trygge og sterke nok i seg sjølve til at dei seier nei til mobbing. Eg ønskjer å gi ungane gode verdiar, som ligg som ein grunnmur i dei, som gjer dei tøffe nok til å stå i mot. Eg ønskjer at ungane skal ha empati og styrke nok til å gripe inn mot mobbing. Eg vil at dei skal vere inkluderande, aksepterande, dugane menneske.

Korleis?

Barnehagen og småskulen jobbar mykje med sosial kompetanse. Dette er noko av det viktigaste me jobbar med. Hausten 2016 sertifiserte eg meg som Diameta-kurshaldar, noko som gjer at eg kan halde kurs for alle, frå barnehage til vaksne i korleis å få ein god sjølvfølelse. Eg er ein av over 100 kurshaldarar landet over, men ganske åleine i Sogndal. Derfor prøver eg å rekke over dei fleste aldersgruppene ein gong i halvåret. Til no har eg halde kurs for 6-9 år, for 9-13 og for vaksne.

I kurset lærer eg kursdeltakarane mange fine verktøy, som dei kan legge i si usynlege verktøykasse. Verktøy dei kan hente fram når dei treng det.

Sjølvfølelse er ikkje noko du anten har masse eller lite av. Sjølvfølelse er som ein muskel, som du må trene, akkurat som andre musklar. Viss du har dårleg sjølvfølelse akkurat no, er det ikkje slik at du nødvendigvis kjem til å ha det resten av livet.

Du kan lære deg korleis du skal styrke sjølvfølelsen.

Men du må gjere det sjølv.

Du må ta eigarskap, hoppe ut av offerrollen, ta ansvaret sjølv. Og det er DU som må ta i bruk verktøya, dei fungerer ikkje ubrukt i verktøykassa di.

Ungane må få lære seg verktøy og måtar å trene og oppretthalde ein god sjølvfølelse på, på samme måte som foreldra må gå føre med eit godt eksempel.

Dette skal foreldra gjere.

For å få bukt med mobbing og førebygge at ungane våre skal verte mobbarar, eller offer, må me styrke og oppretthalde eigen og ungane sin sjølvfølelse.

Har du eit tips til korleis du jobbar med din eigen sjølvfølelse? Eller korleis du styrker barna sin sjølvfølelse? Legg igjen ein kommentar. Viss du kjenner andre som treng lese dette, del gjerne vidare.

Klem,

Gudrun.

Førtiårskrisa

Førtiårskrisa – eller 42 års krisa, du innser at du ikkje er Forever Young, du er faktisk vorten vaksen, er slett ingen ungdom meir.

Men alternativet hadde så klart vore verre. I dag fyller eg altså 42 år, korleis har eg brukt desse åra?

Det har vore oppturar og nedturar. Td. skulegangen min. Eg starta med tre år i ein klasse med sju elevar. Eg var munntleg i timane, svara så mange gonger at læraren sa «er det nokon andre enn Gudrun som kan svaret?» I fjerdeklasse kom me inn i eit mykje tøffare klassemiljø. Eg kunne fortsatt svara, men eg slutta å svare. Viss eg vart spurt, kviskra eg fram svara.

Etter endt vidaregåande, skulle eg finne ut kva eg ville gjere resten av livet. Og eg søkte på Barnevernspedagog som første val. Det hadde eg ikkje gode nok karakterar til å komme inn på, men heldigvis kom eg inn på førskulelærarstudiet, som nok sikkert passa meg mykje betre.

Og no har eg jobba i barnehage i 20 år. Imponerande. Tenk 20 år med landet sin viktigaste ressurs! <3

Eg er veldig impulsiv, så eg hoppar på og prøver nye ting. Eg har vore innom diverse homeparty-firma, alt frå klær til leiker til innvendig og utvendig pleie.

Av vidareutdanningar har eg 30 stp med ikt i arbeid med små barn og 15 stp i rettleiing.

No i eit halvt år har eg i tillegg til jobben som ped.leiar i barnehage, jobba som kurshaldar for Diameta. Eg brukte ei stund på å bestemme meg for å gå for dette, sikkert eit år. Eg angrar ikkje. Utruleg flott å halde kurs for barn, og etterkvart vaksne. Å gi barna gode verktøy som dei kan bruke resten av livet, for å gi dei trua på seg sjølv, gi dei ansvaret for korleis dei har det, lære dei at dei er gode nok slik som dei er. Det er ein skikkeleg boost og energiinnsprøyting å halde kurs, og ungane er så gode og gir så fine tilbakemeldingar.

Gubbis har eg vore saman med i meir enn halve livet, me vart saman som 19 åringar, og har enda opp med tre avleggjarar. Visst kan det vere tjo og hei i heimen, men alt i alt har me det ganske bra saman. I dag fekk eg den finaste presangen eg nokon gong har fått, i form av eit kort brev frå tenårings jenta mi. Tårene rant. Fint for mammaen å få <3 Veldig koseleg at ho òg legg ut alle dei teite snap chat bilda eg har sendt ho i løpet av året 😉 Godt eg ikkje er særleg sjølvhøgtidleg.

Men vertfall! Gratulera meg sjølv med dagen, har vorte skikkeleg feira med brask og bram, fane, flagg og tog i barnehagen og koseleg familiebesøk i heimen.

Livet er godt, og eg er god nok akkurat slik som eg er!

Klem,

Gudrun

 

Den viktigaste å smile til

Eg skreiv om smil tidlegare i ein post. No vil eg snakke litt om kven som er den viktigaste å smile til, kven som fortjener smilet ditt mest.

Kven treng smilet ditt aller mest? Viss du har ungar, svarer du kanskje ungane dine? Viss du er ungdom, tenkjer du kanskje at vennene dine er dei viktigaste å smile til? Nokon som slit? Dama i butikken? Kjæresten? Katten?

Mange gode forslag, men den som er viktigast at du smiler til er den du ser i spegelen – deg sjølv!

Det er akkurat som dei oksygenmaskene på flyet, veit du. Du må hjelpe deg sjølv først, før du kan hjelpe andre. Viss du ikkje tykkjer du sjølv er verdt å smile til, så er det det du viser til andre og. Du vert ein bedre forelder, kjærest, kunde i butikken, medmenneske viss du viser deg sjølv litt kjærleik først, smil til speglbildet ditt om morgonen, sei «Hei! Eg er glad i deg! Du er god nok slik som du er!» Som eg skreiv i posten om sjølvfølelse og sjølvtillit, så kan du ikkje ha for mykje god sjølvfølelse, di bedre sjølvfølelsen din er, di bedre er du å vere saman med.

Dette er noko eg må jobbe med sjølv, heile tida. Det er ikkje slik at når eg først har lært det, så kan eg det, slik som med sykling. Dette er som med styrketrening, eg må trene heile tida, for at sjølvfølelsen skal vere sterk og god.

Eg prøver å smile meir til mannen min og ungane våre og altså. Akkurat no smiler eg kanskje litt mindre til alle, for eldste jenta skal snart konfirmerast, og eg er ikkje særleg god å vere saman med når eg stressar…

Men; eg er god nok slik som eg er, eg er nok ikkje perfekt, kven er vel det?

Men god nok, det er eg ❤️

Det er du og.

Kjenner du nokon som treng smile meir til speglbildet sitt? Del vidare innlegget.

Klem

Gudrun